Değişim / Change

Bugün küçük kızım kötü bir ruh haliyle uyandı. İğne olmak istemediğini, acıdığını, iğneden korktuğunu söyledi ve uzun etkili insülini peşinen reddetti. Önce yüksek/düşük kan şekerinin sebep olduğu sinirlilik hallerinden biri diye düşündüm ve bir daha kan şekerini kontrol ettim - kan şekeri gayet normaldi. Sadece bıkmıştı. Gayet normal, insani bir tepki. Hepimiz gün içinde zorunda olduğumuz veya başkasını mutlu etmek istediğimiz için, pek hoşlanmadığımız bir çok şey yapmak zorunda kalırız. Ama o zorunda olduğu şeyi hayatta kalabilmek için yapıyordu ve bunun farkında değildi. Sebebini pek anlayamadığı o iğnelerden usanmıştı işte.
Elbette hemen açıklamaya giriştim. Eğer hasta olmak istemiyorsa insülinlerini olmalıydı, hem çok fazla acıtmıyordu ki. Hasta olursa onu mutlu eden şeyleri yapamazdı. Sanırım bu cümleleri sarfederken yüzümdeki hüznü saklayamamış olacağım ki anında ruh hali değişiverdi. Annesi üzgündü, ve yaşı kaç olursa olsun, bir çocuğun kitabında bu hemen değişmesi gereken bir şeydi. Mutlu anne demek mutlu çocuk demekti. "Ben hiç korkmuyorum ki insülinden" dedi bir anda, "Ben kocaman bir abla oldum. Devvv gibi. Hiç acıtmıyor ki." 
İnsanın kalbinin yerinden çıkıp yere düştüğü o anlardan biriydi işte... Bu kadar küçük bir insanın bu kadar duyarlı, bu kadar cesur olduğunu görmek insanı değiştiriyor. Kızım beni her gün değiştiriyor. 

Yine bir Pazartesi, yine evimiz kızımın neşeli konuşmalarıyla canlanıyor. Kızım ve ben, kendimize ait bir gün daha geçiriyoruz.

Today, my little daughter woke up with a bad mood. She said she didn't want any insulin shots, that they hurt, she was scared and she refused her long-acting insulin. First I thought it was one of those temper tantrums caused by low or high blood sugar and checked again - her blood sugar was normal. She was just fed up. Such a normal, humane reaction. We all have to do a lot of things we don't like just to make someone happy or simply because we have to. But she had to do what she had to do to be able to survive and wasn't even aware of it. She was just fed up with those shots she could not understand very well. Of course I tried to explain. That she should have her shots in order to not be ill, and they even didn't hurt that much. That she wouldn't be able to make things that make her happy if she became ill. I guess I was really bad at hiding my sadness because her mood changed instantly. Her mom was sad, and according to children's book, no matter how old they are, this must change. A happy mom meant a happy child. "I'm not scared of needles" she said suddenly. "I'm a big girl! Giiii-ganticc! And it doesn't even hurt at all." It was one of those moments your heart is ripped off your chest and falls on the ground. To see such a small human being filled wth such sensitivity and courage changes you. She keeps changing me everyday.

It's Monday again, our house is alive with my daughter's cheerful chattering. My daughter and I are having one more day of our own.