Süper Anne / Super Mom

Bazı günlerde süper anne olmanın ne demek olduğunu unutuyorum. Yataktan çıkmak, hatta tek bir ses bile duymak istemiyorum. Saatler ve saatler süren bir sessizlik. Sanki bu bir şeyi değiştirebilirmiş gibi. Bugün o günlerden biri. O yüzden, hazır Bade uyuyorken olabildiğince erken kalkmam lazım ki kendime biraz vakit ayırabileyim, kendime gelebileyim. Ama bu sadece yarım saat sürüyor. Çünkü normalde en az saat 09.30' a kadar uyuyan Bade bir şekilde kalktığımı hissediyor ve koşup kollarıma atlıyor. Benim sevgili küçük canavarım. Ve uykulu gülümsemesiyle beni bir anda yine süper anneye dönüştürüyor. Her zamanki gibi...

Minik bir diyabetlinin annesi olmak demek süper güçlerinizin olması demektir.Ben gece üç kez kalkıp çocuğunuzun kan şekerini kontrol etmeyi; günde en az 10 kez onun minik parmaklarını delmek zorunda kalmayı ve hala gülümseyebilmeyi; uyandığınızda çocuğunuzu komada bulabilme riskiniz olduğu için asla uyuyakalmak gibi bir lüksünüzün olmamasını ama yine de enerjik hissedebilmeyi süper güç olarak adlandırıyorum. Bu hastalık hem bir nimet, hem de bir lanettir. Lanettir, çünkü ömür boyunca sizinle olacaktır ve bedeli ne olursa olsun onunla yaşamak zorundasınızdır. Nimettir çünkü sizi inanılmaz güçlü biri yapar.
Diyabet hayatımıza girmeden önce ben tamamen farklı bir insandım. Sık sık surat asar ve diğer insanların düşüncelerine ve yaptıklarına gereğinden fazla önem verirdim. "X beni kıskanıyor ve dedikodumu yapıyor", "Y arkadaşımmış gibi davranıp bana ihanet etti" ya da "Z mutsuz görünüyor- acaba onu üzecek birşey mi yaptım?" gibi düşüncelerin hepsi bir anda yok oldu. Tek bildiğim X dedikodusunu yapabileceği başka birini bulup zavallı yalnız hayatına aynen devam edebilir, Y her zaman ihanet edecek başkasını bulacaktır ve Z bana adanmış evrensel nitelikte bir nefret kulübü kurabilir ve benim umurumda bile olmaz. Bir sağlık sorunu kesinlikle hayattaki önceliklerinizi değiştiriyor. Bunu şikayet etmek için söylemiyorum, daha kötü şeylerin olabileceğini öğrenecek kadar hastanelerde bulundum. Ve inanın bundan bile daha kötü şeyler var. Gerçek ve çıkarsız sevgiden mahrum olmak: işte hayatın asıl trajedisi budur! O yüzden, kendinizden daha çok sevdiğiniz biri varsa eğer çok mutlu olun, ve bu soğuk, yağmurlu Pazartesi gününde sadece bu duyguyu hissedebilmek için bile olsa, sadece nefes alma lüksünüz olduğu ve buna değdiği için gülümseyin.

Some days, I really forget what it is to be a super mom. I just do not want to get out of bed or hear a sound. Hours and hours of silence and rest. As if it could change a thing. 
Today is one of those days. So I have to get up as soon as I can, while Bade sleeps - so I can have some time for myself to get over it. But it only lasts half an hour. Because Bade -who normally sleeps until at least 09.30 - senses it somehow and runs to jump into my arms. My beloved little monster. And she turns me into the super mom with just a sleepy smile. As always.
The thing about being the mother of a mini diabetic is that it gives you super powers. I consider super power getting up three times at night to check your child's blood sugar, or having to prick her small fingers at least 10 times a day and still being able to smile, or never being able to oversleep because you might wake up to find her in a coma and still feeling so energetic. This disease, is actually both a curse and a blessing. It's a curse, because you know it will be there for a lifetime and you have to live with it no matter what the cost. It's a blessing because it makes you so unbelievaby damn strong.
You see, before diabetes I used to be a completely different person. I used to sulk and care too much about other people's opinions and deeds. The thoughts like "X is extremely jealous of me and is gossiping about me" or "Y pretended to be my friend and betrayed me" or "Z doesn't seem happy -what have I done upset her?" are suddenly gone. For all I know X could continue her miserable lonely life with someone else to gossip about, Y would always find another one to betray and Z can start a universal haters club dedicated to my name and I still wouldn't give a damn. A health issue does certainly change your priorities in life. But I am not complaining at all, I've been in the hospitals enough to see there are worse things in life. Yet believe me, there are even worse things. To be deprived of true and selfless love, that is the real tragedy of life! So, be happy if you have someone you love more than yourself and simply smile because you have the luxury to breathe on this cold, rainy Monday just because you are able to feel it and its worth it all.